Sanırım 70’li yılların başlarıydı. O tarihteki Valimiz, ilin sorunlarıyla ilgili isteklerini hem yazıyla, hem de telefonla yukarıya ilettiğini, sonuç alamadığını, Ankara’ya kadar giderek de bildirdiğini yine de sonuçlanmadığı için bir söz etti.
Sanırım, sözün dozunu kaçırdığını anlamış olmalı ki, gazetemizi teşriflerinde o konuyla ilgili görüşümü sordu. Sözün uygun olmadığını söyledim. “Ama biz de insanız, bizim de duygularımız var” dedi. “Elbette” dedim, ama bulunduğumuz makam herkesten daha sabırlı, eskilerin deyimiyle daha teenniyle davranmanızı gerektiriyor” dedim.
Biz, gazetemizde o konuyu yazmadık. Çünkü vali beyin iyi niyetli ve haklı olduğunu biliyorduk. Gazeteci olun, başka ne olursanız olun, resmin büyüğüne bakmak gerekiyor, ufak tefek hataları büyüterek aktarmak doğru değildir.
Genç bin müftümüz vardı. Kemaliye Camiinde içkinin zararlarını anlatırken, insanların bu konudaki duyarsızlıklarına sinirlendi, önündeki mikrofonu bağlantısından kopardı ve dedi ki; “İçkinin içilmesi bir yana, bir damlası bile üzerine değmişse, 70 yıl ibaret etseniz nafile!” Camide bir homurtu başladı. Belki de camidekilerin çoğu gençlik yıllarında içki içmişti. Müftünün bu konuşmasının gazetede nasıl yer alacağını bekleyenler oldu. Yazmadık. Çünkü Müftü efendinin amacının insanları camiden namazdan uzaklaştırmak olmadığını biliyorduk. Hepimizin yapacağı bu türlü aksaklıkları dillendirmemek gerekiyordu. Savcı bey
Aradan elli yıl mı geçti, daha çok mu geçti anımsamıyorum. Bir polis memuru geldi; “Savcı bey sizi istiyor, götürmek için geldim” dedim. “Biz buyurun, giderim” dedim. Polis bey kabul etmedi, “Birlikte gideceğiz” dedi. Savcı beyle samimiyetimiz yoktu ama tanışıyorduk. Abisi ile daha yakın ilişkilerim vardı. Polis memuru koluma girmedi ama benimle birlikte savcılığa kadar birlikte gittik. Benden önce Savcının kapısını açtı, “Sayın Savcım getirdim” dedi ve ayrıldı.
İçeri girdim, “Sayın Savcım” dedim,” kuşumuz ne idi ki polis zoru ile buraya getirildim” dedim. Savcı bey kendi şivesiyle; “Vula ben ona haber et, dedim, yakasından tut getir mi dedim ki!” diye sitem etti polis memuruna.
Ortada bir yanlışlık mı vardı, bir anlaşmazlık mı vardı, bilemedim. Ne savcı da, ne de poliste kusur aradım. O konu öğlece kapandı.
1970’li yıllardı. Vergi dairesinden bir tebliğ aldım. Emlak vergisi borçlarımız birikmiş, ödememişim, üç gün içinde ödemezsem Amme alacakları kanununa göre işlem yapılacakmış.
Vergi dairesine gittim. “Borcumu ödemediğim binalar, bahçeler, arsalar neredeymiş” dedim. Ve ekledim; “Benim Gümüşhane’de evim de yok, arsam da yok, bahçem de yok”
Bu yanıtım üzerine şaşırdılar.” Ben de memuriyet yaptım, küçük bir yanlışlık olmuş herhalde, yanlışlığı bulursunuz diye ekledim.
Buldular. İsim aynı, soyadımızda küçük bir değişiklik olmuş, düzelttiler.
Yazıp çizmedik, yazılacak bir konu değildi çünkü. Dostlarımıza: “Keşki evimiz, arsamız, bahçemiz olsaydı, biriken borçları öderdik” diye anlattım.
Marifet, bir atasözümüzde belirtildiği gibi, kendi gözümüzdeki merteği görmeyip, başkalarının gözündeki çöpü görmek değildir.
Ya nedir marifet? Kusurları görmek değil, kapatmak, insanları iyilikleriyle anmaktır.
