Gazeteciliğe başladığım tarihten buyana, kimilerini ölümlerinden sonra, kimilerini hayatta iken yazdığım insanların sayısı, sanırım 100’ü buldu. Daha yazacaklarım da var. Onları da yazacak kadar ömrüm olursa, hepsini bir kitapta toplamayı planlıyorum.
Gelelim; “Şunları, şunları yazıyorsun ama” sorusuna.
Elimizde, insanların hatalarını, kusurlarını, yanlışlarını ölçecek bir terazi yok. Kaldı ki, insanların iyi yanlarıyla ilgileniyorum. Herkes, başkalarında kusur aramak yerine, kendi kusurlarını görse ve onlardan kurtulmaya çalışsa, dünyada kusurlu insan kalmaz.
En çok zorlandığım konulardan biri, yakınlarımın ve dostlarımın ölümü üzerine yazı yazmak Kimin, nerede, ne zaman öleceğini bilemediğim için, yaşarken yazmadığıma üzülüyorum.
Doğru olan da, insanlara sevgini, saygını, ilginin, hiçbir art niyete bağlı olmaksızın yaşarken göstermek.
Karacaoğlan ne güzel söylüyor:
“Dinle sana bir nasihat edeyim
Hatırdan, gönülden geçici olma.
Yiğidin başına bir hal geçerse,
Onu yad ellere açıcı olma.”
Dinimizin öğüdü de budur; insanların kusurlarını araştırmak ve dillendirmek değil, örtmektir. Halk arasında söylenen “Adam gibi adam” olmak da budur.
Din bilginlerinden öğrendiğimize göre, Ruzu mahşerde insanların günahları ayrı, sevapları ayrı tartılacak. Sevapları günahlarından çok olanlar kurtulacak. Bu ifadem de bir kusur varsa, din bilginleri bizi uyarır, biz de doğruyu öğrenmekten mutlu oluruz.
Bana; “Şunları, şunları yazıyorsun ama” diyenlere de, böyle bir yazı yazma fırsatını verdikleri için teşekkür ediyorum.
Kimseyle bir sorunum yok. Benimle ve yazdığım şunlarla, şunlarla bir sorunu olan varsa iyi düşünsünler, saplantılarından vaz geçeceklerine inanıyorum. Çünkü, önemli olan dost kazanmaktır, dostlarını kaybetmek değil.
